Muszę Wam coś wyznać. Od ponad roku nie przeczytałam żadnej części Jeżycjady w całości. Uznałam, że jeżeli będę cały czas do niej wracać to zmęczę temat, a blog stanie się czymś w rodzaju obowiązku. Dzięki temu sporo zapomniałam, ale miałam cytaty, ulubione fragmenty, które wykorzystywałam na Facebooku. W sierpniu w końcu postanowiłam powrócić, wybierając jakże wakacyjnego Feblika. Parę miesięcy temu zabrałam go ze sobą na Sycylię, skończyło się na przeczytaniu rozdziału. Tym razem to właśnie on towarzyszył mi na plaży przy Jeziorze Łukcze. Środek tygodnia, mało ludzi, gorąco, niemal dziko. Takie okoliczności wybitnie kojarzyły mi się z wiejskimi klimatami Jeżycjady.

Feblik to zdecydowanie moja ulubiona część z tak zwanej nowej Jeżycjady, zaraz obok Dziecka piątku. Po waszych komentarzach na Facebooku wnioskuje, że to raczej mało popularne stanowisko, bo też mało kto lubi Ignacego Grzegorza. Za to ja bardzo go w tej części polubiłam, jak również rodzące się między nim a Agnieszką uczucie. Porównuję ich historię do rozgrywającej się równolegle Wnuczki do orzechów. Przyznam, że relacja Józinka i Doroty jest dla mnie kompletnie oderwana od rzeczywistości. To zapewne ma swój urok, ale nie pasuje mi do Józinkowego znanego nam charakteru. Swoją drogą to pewien paradoks, romantyczny Ignaś dostał raczej prosty, acz uroczy scenariusz miłosny. Dwójka znajomych nastolatków wpada na siebie po latach. ROZMAWIAJĄ, DUŻO ROZMAWIAJĄ. Spędzają ze sobą czas, spacerują, robią razem posiłki, mają małe perypetie. BA! Agnieszka nawet nocuje u Ignacego, „paraduje” przy nim w ręczniku. Bohaterowie mają telefony komórkowe, jeżdżą nawet autem, a nie bryczką. Ignaś zachwyca się nogami Agnieszki, ona dostrzega jego całkiem męską sylwetkę. No cóż, wszystko odbywa się całkiem normalnie i realnie. A Józinek tymczasem rzeźbi korale, wzdycha i wypatruje bryczki, bo przecież na wsi to normalny środek lokomocji dla nastolatki. Jestem ze wsi, bardzo wiejskiej, nie, nikt nie jeździł bryczką, nawet 20 lat temu, dlatego Wnuczkę nie do końca „kupiłam”, bo tak romantyczna historia nie pasowała mi trochę do Józinka.

Feblik jak dla mnie ma idealnie wakacyjną atmosferę, odpowiednie proporcje między miłosnymi zrywami a zwykłym życiem. W końcu polubiłam Ignasia i zrozumiałam, że był nieznośny przez narzucony rodzinny antagonizm między nim a Józinkiem, z którym ten drugi radził sobie znacznie lepiej. Ida od małego wprowadziła w życie kuzynów jakąś zupełnie niezdrową rywalizację, Gabriela niechcący też w tym uczestniczy. Niestety w życiu chłopca wrażliwość kiedyś chyba nie była mile widziana, więc Ignacy nadrabiał tym, co mu najlepiej wychodziło, czyli nauką. Znalazł swoją przewagą i zaczął z nią przesadzać, okropnie przechwalać się. Z intensywną pomocą dziadka, który wykreował sobie swoją wersję mini w podobnym szlafroczku, loczku i kapciach. Ignacy Grzegorz próbował też zaimponować Józinkowi, jak już się to udało to z samozadowoleniem oczywiście też przesadzał. ALE!

W Febliku to wszystko zaczęło się trochę wyjaśniać, prostować i układać. Ta wieloletnia przepychanka charakterów miała sens, Ignaś nam dojrzał, przestał być miągwą i wyrósł z niego całkiem fajny facet. Roztrzepany, wciąż wrażliwy, ale przy tym szalenie szarmancki i opiekuńczy. A Agnieszce udało się jakoś nadzwyczajnie to z niego wydobyć i spotęgować. Wiem, że w tym przypadku też jestem w mniejszości, ale Agnieszkę bardzo polubiłam. Naprawdę pasuje do Ignasia, a przy tym nie jest mdła. Ma wady i zalety, potrafi być stanowcza, ma bogaty świat wewnętrzny. I to ona uświadomiła Ignacemu, że pomimo narzekań z kuzynem łączy go naprawdę silna więź.

Kilkudniowa wędrówka z nimi jest po prostu ciekawa. Wciąga, idealnie oddaje klimat dusznego miejsko-wiejskiego lata. Rosnące, choć jeszcze nieuświadomione uczucia. Ignacy nie zirytował mnie ani razu, nawet jego skłonność do popisywania się była całkiem urocza, bo wiadomo było przed kim i dlaczego ją stosował. Tym razem miało to inny wydźwięk. Mam wrażenie, że bez towarzystwa rodziny przeszedł przy Agnieszce metamorfozę. Dosłownie dorósł w te kilka dni, a jego przewrażliwienie stało się pozytywną wrażliwością, którą Agnieszka docenia. Wcześniej ciągle był przepuszczany przez filtry całej rodziny, albo go gloryfikowano albo ukazywano bardzo negatywnie. A teraz jest po prostu sobą, przy osobie, która go poznaje na nowo, z otwartym sercem. Przyjemnie było się temu procesowi przypatrywać.

Finalna scena pocałunku wykonanego niemal w powietrzu przyprawiła mnie o łezkę w oku. Serio, czekałam na ten moment bo naprawdę atmosfera była już gęsta! 😀

Bardzo podobała mi się również scena rozmowy Grzegorza i Józinka. Mistrz lakonicznej riposty doskonale oddał swoje uczucia co do rodziny w krótkim zdaniu. Bogacze z Sołacza to także przemiła historia. Bogatych ludzi w Jeżycjadzie zbyt wielu nie ma, a jeżeli są to niezbyt mili (Matylda Stągiewka, Ewa Jedwabińska, Danka Filipiak, Dąbek-Nowacka). A to małżeństwo jest i majętne i szczęśliwe. I tak się da! Całkiem efektownie wypadają trzy czarownice, dwie Żyry i Rubaszna. Każda z nich przyczyniła się do rozwoju uczuć między Ignasiem a Agą, kontrastują tak jak kiedyś Ewa Jedwabińska. Za matką i siostrą Agnieszki stoją też jakieś historie uzasadniające ich zachowanie. Natomiast Rubaszna to po prostu zwykły śmiertelnik, który miał za zadanie podkreślić podobieństwa charakterów głównych bohaterów. A nawet troszkę pchnęła ich ku sobie. Pewnie dlatego zasłużyła na specjalne miejsce w Na Jowisza.

To po tej książce sięgnęłam po Krystynę, córkę Lavransa. Jak na razie idzie nam opornie, nie miałabym szans u Borejków, ale nie poddaje się! 😉 Pochłonęła mnie bez reszty nowa książka Eleny Ferrante, kto wie, może Mila Borejko w przyszłości po nią sięgnie. Borejkowskie tło rodzinne jest jak zawsze urokliwie. Naprawdę lubię ich wiejskie życie, odkąd stanęłam przed kamienicą na Roosevelta 5. Wyobrażam, że ciężko się żyje przy tak ruchliwej ulicy, zatem ucieczka jest jak najbardziej uzasadniona. Kwestią trudną do przełknięcia są dla mnie opasłe maile, ale za kolejnym razem lepiej je zniosłam, miejscami nawet bawiły. Troszkę zabrakło mi Tygrysa, starego Tygrysa. Jej scena była nadzwyczaj subtelna, widocznie dziewczyna totalnie złagodniała w nowym wydaniu, choć spodziewam się nieco idusiowego wariantu macierzyństwa.

Podsumowując, mam słabość do Feblika i jestem wdzięczna drogiej MM za narodziny Ignasia na nowo. Piękna, stopniowa budowana historia, nieprzesadzona, ale jednak romantyczna.

A Wy? Lubicie Feblika?